Dzisiaj kilka słów o
Beatrice Wood, amerykańskiej malarce, aktorce, rzeźbiarce, legendzie nowojorskiej awangardy, nazywanej matką dadaizmu, która przeżyła 105 lat (1893-1998).
Pod koniec swojego życia w jednym z wywiadów powiedziała, że
swoją karierę, spełnienie i długowieczność zawdzięcza książkom o sztuce, czekoladzie i młodym mężczyznom.
Jej niezwykła biografia stała się kanwą kilku powieści i filmów (" Jules i Jim",
francuski film w reżyserii Francois Truffaut, to odbicie jej "związku" z Marcelem Duchampem i Henri-Pierre Roché).
Od początku wiedziała, jaką drogę ma wybrać w życiu. Pomimo sprzeciwu rodziców studiowała aktorstwo i sztukę w Paryżu. Po ukończeniu studiów przez kilka lat pracowała na scenie ( ponad 60 ról).
A jej rzeźbiarska droga zaczęła się tak zwyczajnie...Podczas podróży do Holandii, kupiła w antykwariacie stare, pięknie
szkliwione naczynia. Po powrocie do Stanów bezskutecznie poszukiwała
pasującego do nich czajniczka.
Za namową przyjaciół
postanowiła sama zająć się garncarstwem. Nowe hobby zamieniła w pasję, która trwała ponad 60 lat. Zaczynała od prostych naczyń –
mis, zestawów obiadowych. Następnie zaczęła rzeźbić bardziej
skomplikowane formy, dodawać rzeźbione postacie – naiwne,
niekonwencjonalne. Chociaż zawsze powtarzała, że „nie była urodzonym
rzemieślnikiem”, doszła do ciekawych artystycznych rozwiązań, pokrywała
obiekty pięknymi szkliwami opalizującymi niczym wnętrza muszli. „Dążenie
do stworzenia rzadkiej i pięknej glazury przypomina pościg za tęczą –
mówiła. – Jak uwięzić światło słoneczne, aby wydobyć niebieski, który ma
głębię morza, jak uzyskać szarość jasną jak księżyc w ciepłą noc?”.
Odważała barwniki do setnych grama, próbowała coraz to nowych
kompozycji. Łączyła kolory jak malarz, sprawiła, że wibrują jak muzyka.
Nawet te opalizujące i przejrzyste mają moc. Mają rytm i blask
klejnotów, głębię oczu
człowieka.
I jeszcze jedna ze "złotych mysli Beatrice:
„Im bardziej istniejemy poza systemem, tym bardziej jesteśmy kreatywni”.
A jaki jest wasz przepis na szczęście ??
